Wyszobór Kościół parafialny pw św. Stanisława Kostki »

Parafia rzymsko-katolicka w Wyszoborze powstała w 1985 i podlegały jej kościoły filialne w Dąbiu i Rotnowie.
Pierwszym proboszczem tej parafii został ks. Kazimierz Sałternik.
Kościół parafialny w Wyszoborze usytuowany jest przy drodze Gryfice - Resko, w odległości 9 km od Gryfic.

Historia tego kościoła do czasów wyzwolenia
Nierozerwalnie związana jest z dziejami rycerskiego rodu Ostenów.
Osadnicy niemieccy - rycerstwo, mieszczanie, chłopi -na Pomorzu Zachodnim pojawili się w XII XIV w.

Procesy kolonizacyjne zmieniły ustrój polityczny, społeczny i Gospodarczy oraz ukształtowały nowy krajobraz kulturowy.
W 1219 r. Egehard de Osten (nazwisko pochodzi od rzeki
Oste w północnej części Niemiec dopływu Elby),
wraz z czwórką swoich braci został mianowany przedstawicielem księcia Erharda II z Bremy na teren Pomorza.

W 1248 Fryderyk von Osten osiadł na zamku w Dąbiu Łob. (Waldenburg), a Henryk von Osten w Płotach (Plathe).
Oni i ich następcy otrzymali w roku 1363 wyżej wymienione miejscowości oraz okoliczne wsie w lenno wieczyste.
Zamek w Dąbiu położony w lasach, nad jeziorem posiadał doskonałe warunki obronne, a poza tym otoczony był potężnym murem.

Około 1400 roku posiadłości Ostenów Dąbie i Płoty stały się areną starć pomiędzy różnymi wasalami.
Przez prawie pół wieku trwały walki pomiędzy Ostenami, a sąsiadami. Dopiero Dinnies Osten w 1448 r. przywrócił świetność rodowi. Porozumiał się ze swoim bratem Weidigiem w sprawie podziału dóbr. Utworzyły się dwie linie rodu Ostenów. Pierwsza miała siedzibę w Płotach, a druga w Dąbiu ze wsiami: Gostyń (Justin), Badkowo (Bandekow), Kocierz (Kotzer), Modlimowo (Mudolelmow), Wicimice (Witzmitz), Wyszobór (Wisbu), Natolewice (Natelfitz), Pniewo (Pinnow), Stołąż (Stölitz), Gardomino (Kardemin), Porąbka (Rübenhogen), Rzesznikowo (Resełkow), Iglice (Geiglitz), Raduń i część Kiełpina.

Wyszobór ukazał się po raz pierwszy w zapisach historycznych w roku 1370, już wówczas
udokumentowany jako posiadłość rodu von der Osten.
Pierwszym bezpośrednim przodkiem, który na stałe osiadł w Wyszoborze, był Otto Friedrich von der Osten.
Wraz z żoną Barbarą ufundował on ambonę do miejscowego kościoła.
Na skutek licznych wojen majątek Wyszoboru nie przedstawiał dużej wartości, ale kolejni właściciele majątku starali się przywrócić jego świetność. Na przełomie XIX/XX w. Wyszobór należał do
najlepiej prosperujących majątków ziemskich.
Dzięki członkom rodu von der Osten kościół jest pięknym zabytkiem architektury i świadectwem minionych czasów. Świadczą o tym liczne inskrypcje na malowidłach i witrażach, a także herby rodu, powtarzające się na obiektach kościoła.

Kościół postawiony jest na planie prostokąta, ma pokryty czerwoną dachówką dach i pobielone ściany, częściowo zbudowane z kamienia, a częściowo z muru.

Jak podaje niemieckie wydawnictwo o zabytkach regionu
szczecińskiego z 1910 r. kościół zbudowany był z głazów
narzutowych już w X wieku, być może przez przodków rodu von der Osten. Nie jest to pewne, gdyż w źródłach do przytoczonej wcześniej historii rodu, znalazła się wzmianka o tym, ale data budowy kościoła jest późniejsza o pięć wieków.

Wiadomo natomiast na pewno, że wieża pochodzi z XVII
wieku, a kościół został odnowiony i poszerzony od strony
południowo – wschodniej w 1907 r. (dzięki Weidigowi von der Osten).
Po wyzwoleniu tych ziem przez polskie wojsko, do
Wyszoboru zaczęli przybywać osadnicy .Jednym z pierwszych był pan Szewłoga, który pamięta okres powojenny. We wsi zostało wielu Niemców ,ale stosunki z nimi układały się pomyślnie. Nabożeństwa dla Niemców prowadził w swoim domu kościelny Bergman.
Ostatni transport Niemców był w 1956 roku. Wszyscy musieli pracować w miejscowym majątku.
W kościele dokonano wielu zmian. Przesunięto nieco do tyłu ołtarz, zlikwidowano balaski i bramkę przed ołtarzem. Zlikwidowano galerię boczną (1946), umieszczoną po prawej stronie ołtarza. Członkowie rodziny Ostenów
wchodzili na nią bezpośrednio z zewnątrz przez drzwi
umieszczone w dzisiejszym oknie z witrażem przedstawiającym m.in. św. Stanisława Kostkę 2006; (po stronie lewej od ołtarza). Wiodły do nich wysokie, kamienne schody, przylegające do zewnętrznej ściany kościoła.
Kościół został poświęcony i przeznaczony na nabożeństwa dla katolików w 1947 roku. Dokonał tego ówczesny ksiądz proboszcz z Płot na uroczystej Mszy Świętej, uświetnionej przyjazdem wojskowej orkiestry dętej.
Jeszcze do lat 60 msze św. odprawiane były tylko raz w miesiącu. Dopiero, kiedy przyłączono kościół do parafii w Wicimicach, sytuacja ta uległa zmianie. Proboszczem był ks. Stefan Baraniak, który po raz pierwszy odmalował ściany kościoła.
Do parafii w Wicimicach kościół włączony był aż do roku 1985. W 1987 roku proboszczem został ks. Kazimierz Sałternik i zaraz rozpoczął budowę plebani, kontynuował ks. Józef Pindel.